HKPCG – 26 HEYBELİADA

Havalar ısınmak bilmeyince ada gezilerini de bu yıl geç yaptık. Aslında ben önceki haftalarda İncilay’ı görmek için Elvan’la birkaç kez Heybeliada’ya gitmiştim. Ama havalar soğuk ve yağışlı olduğundan gezememiştik. Hatta mimoza zamanı, bir ay kadar önce yeni evine taşınmadan evinin bahçesindeki mimozalardan toplamamız için bizi davet etmişti. Geçen sene mimoza görmeye Büyükada’ya gitmiş (bkz. HKPCG’nin 18. Gezisi) ve mimoza ağaç katliamına tanık olmuştuk.

Harika çiçekler, oldum olası sevmişimdir. Ama ilk kez geçen sene mimoza dallarının nereseyse hepsinin yolunduğunu ve adaya dışarıdan gelenlere satmak için can hıraş bir şekilde yarışıldığını görmüştüm. Artık mimoza yolmamaya karar verdim. Satın da almıyorum.

Neyse Heybeli’ye gittiğimizde zaten mimozalar da bitmişti. İncilay bizi iskelede karşıladı. Kapıdan onun evine uğradık, suyumuzu şekerimizi kontrol edip Ruhban Okulu’na doğru yürüyüşe geçtik. Bayır yukarı çıktıkça ısınmaya başladık.

Mine, Yeliz, Volkan ve ben İncilay’ın gösterdiği yabani kuşkonmazları da toplaya toplaya aheste gülbeste yukarı doğru yürüyorduk. Kendine aldığı yeni süper fotoğraf makinesiyle Mine daha sakin daha yavaş harika fotoğraflar çekerken ben bizim ufak dijitalle uçanı kaçanı çekmeye devam ediyordum. Aralarda Mine gözden kayboluyordu. Daha doğrusu fotoğraf çekerken geride kalıyordu. Sohbet ede ede Ruhban Okulu'na vardık. Tabi kapısı kapalıydı.

Ruhban Okulu’na önceden randevu alınarak girilip gezilebiliyormuş. Ama müthiş kütüphanesine giriş için farklı yerden daha özel bir izin almak gerekiyormuş. Bir ara bu konuyu araştırıp okulu gezeriz diye düşündük. İncilay okulun çevresinde bir tur atmayı önerdi.

Her taraf o kadar yeşil, o kadar taze ve güzeldi ki insanın zaten hemen aşağı inesi yoktu. Okulun çevresini gezerken birden ne görelim tırtıl dizisi. Tek tek saydım tam 49 tırtıl tren gibi dizilmişler, gidiyorlar. Bu bir çam tırtılıymış ve böyle içgüdüsel olarak birbirinin peşine takılır gezermiş. Volkan böyle bir tırtıl dizisini çocukluğundan beri görmediğini söyledi, ben ise ilk kez görüyordum. Çok güzeldi. Hepimiz pür dikkat bir süre bunları izledik.

Yavaş yavaş geri dönüş yoluna geçtik. Heybeliada’daki yürüyüş öyle iyi geldi ki, sanki oksijen bizi daha da diriltti. Aşağıya inince ben elmalı ponçik almayı önerdim. O gün aynı zamanda Paskalya idi.

Biraz ponçik, biraz paskalya alıp iskele yakınındaki çay bahçesinde çaylarımızı da söyledik. Afiyetle yedik içtik. Bu bahar adalara birkaç kez gezi düzenleyebilirim. Deniz zamanı da Kınalı’ya yüzmeye gideceğiz. Haberiniz olsun.

HKPCG –25 İZCİ PARKI

İzci Parkı’nda yanlızdım. Ama kesinlikle gittiğime değdi. Otobüsten inip 10 dakikalık yürüyüşten sonra Öğretmenevinin bahçesine vardım. Tahminimden daha kalabalıktı. Zor da olsa bir boş masa buldum.

Öğretmenler, mahalle sakinleri, benim gibi artık o mahallede oturmasa da buranın güzelliğini bilenler gelmiş, bir şeyler yiyip içerek beraberindekilerle sohbet ediyordu. Ben de bir çay ve bir şam kurabiyesi alıp afiyetle yedim içtim, gazetemi okudum. Diğer masalara göz gezdirdiğimde bira ve patates kızartmasının revaçta olduğunu farkettim. Bir daha ki sefer aynısından yapalım diye aklımdan geçirdim. Bizim gezi grubundan gelen giden olmayınca daha fazla oturmanın anlamı kalmadı, yeşile ulaşmalıydım. Yavaş yavaş İzci Parkı’na doğru yürümeye başladım.

Bu yıl ilkbaharı biraz geç yaşamaya başladık. Bildiğiniz gibi son dört aydır yağış olmayan gün sayısı parmakla sayılacak kadar azdı. Havalar ısınmak bilmedi. Ama bu yağışlar kesinlikle bitkileri çoşturdu. Etraf harikaydı. Birçok fotoğraf çektim. Her zaman olduğu gibi kendimi de fotoğraf karelerine sığdırdım. Bir ara uygun bir yükseltiye makinayı koydum, 10 sn.'ye ayarlayıp otomatik olarak kendimi çektim: kollarımı açmış tüm parkı kucaklamıştım.

Hava biraz serindi, terlemekten çekindiğim için aheste adımlarla etrafa seyrederek tüm parkı turladım. Ortada yazları küçük izcilerin kamp kurduğu geniş alanda uçurtma uçuran birkaç kişi ile top oynayan çocukları seyrettim. Yakar top oynayanlar çok eğleniyordu.

İzci Okulu'na yakın bahar ve yaz aylarında güzel pideler de servis yapan çay bahçesinin az aşağısında yer alan futbol sahasında bir hareketlilik vardı. Küçük bir dozerle sanki sahayı düzlüyorlardı. Etrafta daha önce Güvenlik gördüğümü hatırlamıyorum, buraya özel Güvenlik koymuşlar. Bir tanesine yaklaşıp buraya ne yapıyorlar diye sordum. Umarım bozmuyorlardır dedim. Güvenlik görevlisi buraya koşu parkuru yapacaklar dedi. Etrafta "Türkiye" formalı koşucular da gördüm. Bisiklete binenler de vardı.

Bahar bitmeden bir kere daha İzci Parkı'na gelmeye çalışacağım. Burası şehrin göbeğinde harika bir yer. Vakit yaratın, buraya gelin derim...